DROGA KU ŚWIATŁU ŻYCIA

12 sierpnia – środa

Mt 18, 15-20

Jak wygląda obecność Boga w moich relacjach? Czy chcę aby tam był?

Tymczasowy charakter naszych relacji zostaje zamieniony na wieczny, jeżeli jest w nich obecny Bóg,

Tworzenie relacji na wieczność wymaga upominania, jasnego i zdecydowanego komunikowania, gdy ktoś błądzi lub nas rani. Pan Jezus jest wymagający wobec nas i tego wymaga od nas?

Czy jestem gotowa na ryzyko niełatwej komunikacji?

Katolik nie ceregieli się w relacjach, nie wspiera zła, nie toleruje zła. Katolik upomina i wzywa do nawrócenia.

Ja czasem dla tzw. Świętego spokoju, przemilczam zło, niestety, ze względu na miłość do Mamy/ Czy to jest miłość?

11 sierpnia – wtorek

Mt 14, 22-23

Bóg jest dziwnym, szalonym Pasterzem, który martwi się o jedna zagubioną owcę niż 99 ułożonych, porządnych.

Twarze ludzi pogrążone w grzechu i niszczone przez własne słabości (alkoholicy, narkomani, prostytutki) nie są miłe jak zagubiona owca w ramionach Jezusa na obrazkach. Nie ma tam nic pięknego. Ale dla Jezusa oni są najcenniejsi.

Moje odczucia wobec tej Boskiej Logiki?

ZAWSTYDZENIE, ŻE IDĘ ZA NIM, ZE JESTEM JEGO ŻONĄ, A NIE STAĆ MNIE NA TAKĄ MIŁOŚĆ I TROSKĘ. OWSZEM NIEKTÓRYCH SZANUJĘ, ROZUMIEM, ALE NIE KOCHAM. INNYMI POGARDZAM, OSĄDZAM I ODRZUCAM, KRYTYKUJĘ ZE ZŁOŚCIĄ, Z NIEWEM, ZE ZGORSZENIEM.

Jezus nazywa ludzi pogrążonych w grzechu małymi dziećmi, którzy jakby zgubili swoją mamę.

Bóg w grzesznym człowieku widzi swoje małe dziecko niszczone przez Zło.

Moja słabość wobec sił ciemności wzrusza i porusza Boże Miłosierdzie.

TO SAMO DOTYCZY KAŻDEGO INNEGO CZŁOWIEKA.

BĘDĘ O TYM PAMIĘTAĆ ABY NIMI NIE POGARDZAĆ, ALE KOCHAJĄC ZMIENIAĆ.

10 sierpnia – poniedziałek
J 12, 24-26

Wszystko, co mam, kim jestem, co przeżywam, jest dzięki temu, że żyję.

Moje życie jest darem.
Czy jestem wdzięczna?
Czy kocham swoje życie?

Jestem (już) wdzięczna.

Kocham moje życie, ale dopiero teraz,

kiedy nie szarpię się codziennie z pytaniem o Wolę Bożą.

9 sierpnia – niedziela

Zaryzykowałam pójście po wodzie z Jezusem podejmując ryzyko życia pustelniczego, budowy, organizacji pustelni.

Strach przed ryzykiem, przed niepewnością zszedł na dalszy plan.

Nie czekałam na 100% pewności. Poszłam ufając.

Jedyną moją siłą było proszenie o pomoc i potrzeba pomocy.

Dziś wiem, że patrzyłam na Jezusa nie na fale i tak jest teraz.

Amen. Niech tak będzie do końca.

8 sierpnia – sobota

Mt 17, 14-20

Jakie jest moje nastawienie do porażki? Jak reaguję, gdy przegrywam w swojej więzi z Bogiem?

DENERWUJĘ SIĘ. MAM PRETENSJĘ DO SIEBIE I DO BOGA.

Wiara ojca z Ewangelii jest jego determinacją.

Do czego zaprasza mnie dziś Jezus?

DO ZAUFANIA, WIĘKSZEJ MIARY MIŁOŚCI, ZAŻYŁOŚCI Z NIM.

NIE MOGĘ WYPEŁNIAĆ WOLI BOZEJ WOBEC LUDZI BO NIE MAM WIARY.

GDYBYM JĄ MIAŁA, NIC NIE BYŁOBY NIEMOŻLIWEGO.

Panie, przyjmuję od Ciebie dzisiaj to co dzisiaj mi dajesz, ufam Ci w mojej szarej codzienności.

DAJ MI, PROSZĘ WIARĘ JAK ZIARNKO GORCZYCY.